“İnsanlar belirli periyotlar yaşıyor. Şu an bir şeyler için kendimi çok güçlü hissetmiyorum. Toplumsal medyadaki fazla baskı bana güzel hissetmiyor. Beşerler duygusal boşluklarında dükkanını açmayacak diye bir şey yok. Benim de işim burası. Ortada ayıplı hiçbir durum yok. Bana yapılan ya da benim yaptığım bir durum yok. Yalnızca 10 yılın sonunda kimi şeyler bizi yordu. Birtakım bahislerde anlaşamadık. Düzeltemedik, yapamadık… Bu süreyi biraz bu türlü geçirmek istiyoruz. İşler ciddiyet kazanınca ekstra ortam gerildi ve bu bizi zorladı. Bunun dışında inanın makus hiçbir durum yok. Hiç kimsenin kıssası bitmedi, kimse ne yaşayacağını bilmiyor. Ben çok üzgünüm. Her ne kadar güçlü durmaya çalışsam da… Kimi insanların iletilerini okuyorum da ‘Söz yaptınız, elaleme laf vermeyin’ diyorlar. Ben elalem için yaşamayı bırakalı çok oldu. Ben hayatımı insanlara nazaran şekillendirmeyi bıraktım. Ben bu toplumsal medyanın bedelini ödüyorum ancak bu da benim bir işim. Çok ayıp ve saçma şeyler okuyorum. Ben mutsuz olduğum hususları değiştirmek için elimden geleni yaptım. Düzelmediği anda da kendimi seçtim. Bu kararım benim canımı çok acıtsa da üzse de hayat devam ediyor. Bu süreçte bayanın bayana yaptığı şiddeti de gördüm. Karşı tarafın bana konuşulduğu üzere saçma sapan davranışları olmadı. Ortada bir cenaze, bir sıhhat durumu yok. Kelam ve nişan periyodu çiftlerin birbirini tanımak için yapılan bir periyot. Bu kararı artık değil de evlendikten sonra kucağımda bir çocukla alsaydım çocuğum da benim üzere babasız mı büyüseydi. Anlaşamadığımızı düşündüğümüz anda birbirimize daha fazla ziyan vermedik.”